به گزارش پایگاه خبری تحلیلی هوژان، شوخی سنجیده و مودبانه نیازمند موقعیتشناسی، آشنایی با فرهنگ عمومی و بهرهگیری از گنجینه ضربالمثلهاست. چنین شوخیهایی میتوانند به ابزاری برای نزدیک کردن مردم و مسئولان بدل شوند و حتی از سنگینی مشکلات بکاهند. اما ریشخند و پاسخهای عصبی، نه تنها فاصلهها را بیشتر میکنند، بلکه دایره بدبینی و ناامیدی را گسترش میدهند.
شوربختانه برخی مسوولین در کشور شوخی را با ریشخند اشتباه گرفتهاند! از آن وزیر بهداشت سابق که به پیرمرد رنجوری که بر سبیل درد دل، از درد جسمانی خودش گفت و پاسخ گرفت: « خودت بمال» بگیرید تا جواب وزیر کشاورزی هنگامی که درباب مصرف بیش از اندازه آب برای کاشت هندوانه از او سوال شد، جواب داد: هندوانه تشنه است و آب زیاد میخورد! ( نقل به مضمون) جملگی شواهدی از این مدعایند.
متاسفانه شاهکار تازه این دست شوخیها هم ماجرای در آب انداختن خبرنگاران بود که از سوی استانداری به میان کشیده شد. هر چند که در بادی امر چندان شوخی به نظر نمیرسید و پس از اعتراض ها و انتقادات مسوول محترم قصد و غرض خود را از بیان این جمله شوخی و مطایبه اعلام کرد و رسانهها کوتاه آمدند و پذیرفتند چون در زمره چهرههای اقتصادی طرف مصاحبه با رسانه ها قبل از دولت فعلی است.
شوخی سیاستمداران باید همچون موسیقی بداههنوازی باشد؛ نیازمند تسلط بر ریتم وقایع و شناخت دقیق شرایط اجتماعی. سیاستمدار آگاه کسی است که بتواند در لحظه جملات نمکین و دلپذیر بر زبان آورد؛ جملاتی که نه برای تحقیر مشکلات، بلکه برای امیدبخشی و کاهش نگرانیها به کار گرفته شوند.
کلمات در حوزه سیاست گاه بیش از هر ابزار دیگری اثرگذارند. از همین رو، شوخی مسئولان باید پالوده و سنجیده باشد؛ شوخیای که از ذهن سیاستمداری کتابخوانده، مردمشناس و آموزشدیده تراوش کند. سیاستمدار باید بداند که هر جمله طنزآمیز او میتواند بر روح و روان جامعه اثر بگذارد؛ بنابراین انتخاب واژهها باید با همان دقتی انجام شود که یک جراح چاقوی خود را برای عمل حساس به کار میبرد.
واقعیت این است که مردم گاهی برای تابآوری بیشتر، مشکلات را به شوخی میگیرند؛ اما مسئولان نمیتوانند تنها به مطایبههای سطحی بسنده کنند. وظیفه آنان امیدبخشی است، نه افزودن بر کلافگی و اندوه شهروندان. تاریخ نشان داده است که بسیاری از سیاستمداران بزرگ در لحظات خطیر با شوخیهای بهجا توانستهاند از مهابت موقعیتها بکاهند و امید را در دل مردم زنده کنند.
در نهایت باید گفت شوخطبعی سیاستمداران زمانی ارزشمند است که بر کاهش نگرانیها متمرکز باشد. خنده و طنز آنان باید همچون درمانی دقیق عمل کند، نه زخمی تازه بر دل جامعه. پس اگر مردم در همه عرصهها ناگزیر به صرفهجویی هستند، چرا برخی مسئولان در مصرف شوخی اندازه نگه نمیدارند؟
- نویسنده : مینوفر چراغی
