به گزارش پایگاه خبری تحلیلی هوژان، در سالهای اخیر، حضور والدین در فعالیتهای مدرسه به جای آنکه بستری برای همدلی و همکاری باشد، در بسیاری موارد به میدان رقابتهای مالی و نمایشهای پرزرقوبرق تبدیل شده است. پکهای گرانقیمت، میزهای تجملی و جشنهایی که بیشتر به مراسم تبلیغاتی شباهت دارند، روح ساده و صمیمی مدرسه را خدشهدار کردهاند.
بسیاری از مادران با نیت خیر وارد این عرصه میشوند، اما کمکم در چرخه مقایسه و چشموهمچشمی گرفتار میشوند. خانوادههایی که توان مالی کمتری دارند، در سکوت کنار میکشند و همین امر به تدریج شکاف اجتماعی را حتی در فضای آموزشی ایجاد میکند. کودکان نیز از همان سالهای نخست یاد میگیرند که «ظاهر» بر «محتوا» برتری دارد؛ نقطهای که تربیت از مسیر واقعی خود فاصله میگیرد.
واقعیت آن است که آموزش پدیدهای چندبعدی است؛ رشد فکری، عاطفی و اجتماعی کودک در گرو همکاری صادقانه خانواده و مدرسه است. والدینی که با آگاهی و صداقت در کنار معلمان حضور دارند، نه تنها کیفیت یادگیری را ارتقا میدهند، بلکه به شناخت بهتر شرایط فردی و خانوادگی دانشآموزان کمک میکنند. این تعامل، زمینهساز تربیتی متوازنتر و انسانیتر خواهد بود.
مشارکت واقعی والدین زمانی ثمربخش است که بر پایه احترام متقابل و تمرکز بر رشد همهجانبه کودک شکل بگیرد، نه بر محور رقابت و نمایش. مدرسه زمانی محیطی پویا خواهد بود که والدین و معلمان در یک مسیر مشترک حرکت کنند.
امروز بیش از هر زمان دیگر، نیازمند بازنگری در فرهنگ مشارکت والدین هستیم؛ بازگشت به سادگی، معناگرایی و همکاری صادقانه. تربیت نیازی به تظاهر ندارد. کودکان از رفتار ما میآموزند، نه از گفتارمان. اگر سادهتر و صادقتر باشیم، آنها نیز خواهند آموخت که ارزش انسان در اخلاق و دانایی است، نه در زرقوبرق و هزینههای بیرونی.
بازگرداندن مفهوم اصیل مشارکت والدین به جایگاه واقعیاش، یعنی احیای پیوند میان خانه و مدرسه در مسیر تربیت نسلی آگاه، فروتن و مسئول؛ نسلی که مدرسه را نه صحنه نمایش، بلکه خانه دوم عشق و یادگیری بداند.
- نویسنده : مینوفر چراغی
